Heyhat! artık serçeleri de vuruyorlar.
Aç olsalar da serçeleri vurmazdı, sokaklar.
Koruyup kollardı güzel başlı güzel elli
Sokakların hoşgörü ve sevecenlik timsali.
Yiğit ak saçlı bulutların korumasında,
Herkese inat uçar dururlardı serçeler…

Kimseye zararları dokunamadığından değildi
Sere serpe kaygısızlıkları aslında…
Serçeleri vurmak isteyecek kadar
Gözü dönmüş bir açlık içinde olmadığındandı
İnsanlar, kediler, gündüzler, geceler.
Korkusuzca uçarlardı, gökyüzünde serçeler…

Biz çocuklar bu dünyanın serçeleriydik…
Kimse bizi vuracak kadar acıkmaz zannederdik…
Ölü vaziyette bile yerde yatarken …
İşte bu kadar masumduk , bu yüzden.
Yanılmışız, korumasızız, yalnızız
Serilmişiz; gökyüzünde karanlığa uçan serçeler.

23.11.2010 İstanbul
18.10.2012 İstanbul