“Bulutlu havanın altındaki deniz drama gibi…” Nuray

Martılar dekoru hazırlıyor, deli dolu, oraya buraya koşturarak. Biri yere düşürüyor gagasındakini; kırılmış bir kalp. Kıyıdaki İki sevgili birbirilerine gösteriyorlar, diyorlar “hiçbir zaman birbirimizin kalbini kırmayacağız değil mi?”

Bir sandal kıyıya yanaşıyor, sandaldan rengarenk balonlar ve kızlı, erkekli çocuklar sahile çıkıyorlar. Balonların kimi tamamen sönmüş kimi sönmek üzere, kızlardan biri sesleniyor ” temsil başlamadan balonlarımızı yeniden şişireceğiz değil mi?”

Bulutlar yağmur çiseliyor, yerler kaygan ve ıslak. Bir oyuncu elinde bez, oradan oraya koşturup, ıslanmış yeri siliyor, yönetmene soruyor “yağan yağmura rağmen oyunumuz birazdan başlayacak değil mi?”

Seyirciler, akın akın sahile doğru geliyorlar, kızlı, erkekli, yaşlı, genç, hepsinin yüzleri gülüyor, gözleri parlıyor, içlerinden biri el ediyor ve sevdiğini gördüğüne çok seviniyor ” sevdiğim, geç kalmadım, seni bekletmedim değil mi?”

El ele , göz göze, hasret gideriyorlar, birazdan tiyatro başlayacak ama onların kalplerinde yaşanan ; hayat sevinci, bu bir sevda öyküsü.