“Sonbahardaki her bir yaprak, hayatın gerçek anlamını içinde saklar.” Nuray

Bir gün İstanbul’un merkezinde bulunan Gezi parkında, asırlık çınar ağaçları altında yürüyordum. Bir şiiri arıyordum, günlerdir o şiir bana görünmemiş, kendini saklamıştı.

Şehrin gürültüsü dikkatimi dağıtıyor, yüreğim ve beynim isyan ediyordu. Söyleniyorlar, sürekli birbirleri ile kavga ediyorlardı. Biliyordum, eğer aradığım şiire rast gelsem , her ikisi de yeniden huzura kavuşacaklardı.

Yorulmuş, biraz da bunalmıştım. Ağaç altında bulunan bahçe sırasına oturdum, gözlerimi kapadım, derin derin nefes aldım. Bir kaç dakika kendimden geçmiş, uyur gibi olmuştum.

Bir elin omuzuma dokunduğunu hissettim. Uyandım. Omuzumda bir yaprak olduğunu gördüm. Kendini tanıttı. “Huzur perisi” imiş. Derdimi sordu. Şiiri arıyorum, günlerdir beni ziyaret etmedi, bunun huzursuzluğunu yaşıyorum, dedim. Seni kutsadım, evine git, huzuru evinde bulacaksın, dedi. Omuzumdan yere düştü. Kalktım, yürümeye başladım.

Sonbahar rüzgarı parkın içinde dolaşıyordu. O kendi aleminde, ben kendi alemimdeydim. İnsanlar parkın dışında homurdanıyorlardı. Salına salına yere düşen bir yaprak başıma kondu. Yaprağı elime aldım. “Mutluluk perisi” imiş. Seni suratı asık gördüm, mutsuz yapan nedir? diye sordu. Ona da şiiri çok özlediğimi, kendisini çok aradığımı ve bulamadığımı söyledim. Mutluluk kütüphanende seni bekliyor, buralarda oyalanma, dedi.

Yaşadıklarımı anlamlandırmaya çalışıyordum. Neler olup, bitiyordu? Gerçek mi yoksa hayal mi? Sonbahar rüzgarının bana oynadığı bir oyun mu? Şiiri ararken, etrafımı saran, benimle konuşan periler… Bir ağacın dallarında kalan son yaprağı bana seslendi. Ben “esin perisi”yim. Arkadaşlarımın sözünü dinle, onlara inan, dedi. Bizler emrindeyiz, şiiri buldun artık, evine dön, kütüphanende seni bekliyor.

Metroya bindim, vakit kaybetmeden evime döndüm. Şiiri bulduğuma artık emin olmuştum. Kütüphaneme bir heyecanla girdim. Raflarım, masamın üstü , sehpam şiirle doluydu. Hepsiyle selamlaştım, hasretle kucaklaştım. Kendimi huzurlu, mutlu, esin dolu hissediyordum. Gülümsedim.

05.10.2025 İstanbul