Aslında ben ve sen, her ikimiz
Hep böyleydik anılarımızda:
Birbirimizi anlıyorduk, seviyorduk
Aslında çocuktuk, yüzü pembeleşen
El ele tutuşan gülen yüzlerdik,
Kanı kaynayan çapkın gençlerdik
Sen ve ben, güzelleşen her ikimiz.

Ne güzel birlikte yürürdük sessiz
Yürüyüşümüz bahar esintisiydi
Gülüşümüz bembeyaz kar yüzlüydü
Gözbebekleriydi gözlerimiz
İpekleşirdi cesur yüreklerimiz
Tek ses duyulurdu kucaklaşmamızda
Sen ve ben , ölürdük birimiz.

İstanbul çeşmelerinde içtiğimiz
Melekleri emziren anne sütü gibiydi
Sevda meclisinde okuduğumuz şiirimiz
Dağların, taşların, ağaçların
ve Kuşların yürekleri ve elleriydi
Her ikimizin yaşadığı mutluluktu
Huzuru çağırırdı gecede, sözlerimiz.

Bakışmalarımızın eseri saadetimiz
Seni ve beni yedi tepe dolaştırırdı,
Ellerimiz kanatlaşırdı, gözlerimiz
Uçururdu tepedeki Galata kulesinden
Şiirdeki Kız kulesi evimize; düşlerimiz.
Senle ben gönül dünyasına girerdik
Günahsız aşkı yakalamaktı, ereğimiz.

29.12.2011 İstanbul
19.12.2004 İstanbul

Fotoğraf : Çetin Bayramoğlu